خور اوج شاهنشهی، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 19

1 خور اوج شاهنشهی، سایه حق محیط کرم، کوه مجد و شهامت

2 «سلیمان ثانی » که روشن چراغی ندارد چو او خاندان کرامت

3 ز سرکوب میخ وجود مخالف دهد خیمه عدل و دین را اقامت

4 به او چشم خلق است روشن الهی ز چشم بد خلق دارش سلامت

5 ز توفیق ایزد چو معمار عزمش بتعمیر این روضه افراخت قامت

6 ز اتمام این گنبذش شد مهیا پناهی عجب ز آفتاب قیامت

7 بتاریخش اندیشه رو داد و گفتم: «شد آباد این بارگاه امامت »