1 چو نمی‌کنی نگاهی به ستم مران خدا را نکنی اگر نوازش مشکن دل گدا را

2 همه حیرتم که هرگز چو نبوده آشنایی به جهان که گفته چند این سخنان آشنا را

3 چو شدی تمام خواهش چه زنی در اجابت؟ به دم فسرده هرگز نبود اثر دعا را

4 شده قاصد آنچنان کم به میان دوست‌داران که ز مصر سوی کنعان نفتد گذر صبا را

5 نفسی ز من نگشتی دل نازک تو غافل به تو گر خدای دادی دل مهربان ما را

6 ز طراوت جمالت به هزار دیده مرغان نکنند فرق از هم به چمن گل و گیا را

7 غم عشق را به صد جان چو کنند بیع قدسی ندهی ز دست ارزان گهر گران‌بها را