چو موج از بحر از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 163

1 بجان من که جان نقش تن انگیخت هوای جلوه این گل را دو رو کرد

2 هزاران شیوه دارد جان بیتاب بدن گردد چو با یک شیوه خو کرد

1 بهل افسانهٔ آن پا چراغی حدیث سوز او آزار گوش است

2 من آن پروانه را پروانه دانم که جانش سخت کوش و شعله نوش است

1 ای چو جان اندر وجود عالمی جان ما باشی و از ما می رمی

2 نغمه از فیض تو در عود حیات موت در راه تو محسود حیات

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران