چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 68

1 چو شست عشق در جانم شناسا گشت شستش را به شست عشق دست آورد جان بت پرستش را

2 به گوش دل بگفت اقبال رست آن جان به عشق ما بکرد این دل هزاران جان نثار آن گفت رستش را

3 ز غیرت چونک جان افتاد گفت اقبال هم نجهد نشستست این دل و جانم همی‌پاید نجستش را

4 چو اندر نیستی هستست و در هستی نباشد هست بیامد آتشی در جان بسوزانید هستش را

5 برات عمر جان اقبال چون برخواند پنجه شصت تراشید و ابد بنوشت بر طومار شصتش را

6 خدیو روح شمس الدین که از بسیاری رفعت نداند جبرئیل وحی خود جای نشستش را

7 چو جامش دید این عقلم چو قرابه شد اشکسته درستی‌های بی‌پایان ببخشید آن شکستش را

8 چو عشقش دید جانم را به بالای‌یست از این هستی بلندی داد از اقبال او بالا و پستش را

9 اگر چه شیرگیری تو دلا می‌ترس از آن آهو که شیرانند بیچاره مر آن آهوی مستش را

10 چو از تیغ حیات انگیز زد مر مرگ را گردن فروآمد ز اسپ اقبال و می‌بوسید دستش را

11 در آن روزی که در عالم الست آمد ندا از حق بده تبریز از اول بلی گویان الستش را