شد از نیر تبریزی آتشکدهٔ نیر (اشعار عاشورایی) 30

1 شد چو از باد مخالف سرنگون گشتی آل نبی در بحر خون

2 گفت سالار سپه فردا بگاه اسب باید تاختن بر جسم شاه

3 تا شود سوده تنش در زیر سم نام یوسف گردد اندر دهر گم

4 بانوانرا این حدیث ناصواب زد نمک بر ریش دلهای کباب

5 ماتمی از تو بر این غم داشتند ناله بر چرخ اثیر افراشتند

6 پس برآمد نزد دخت فاطمه فضه آن بیت الشرفرا خادمه

7 گفت کای شییر خدا را نور عین بضعۀ بنت رسول عالمین

8 چون سفینه بر سفینه برشکست در جزیره دید شیری چیردست

9 گفت شیرا مردمی کن از کرم من عتیق حضرت پیغمبرم

10 هین مرا کن سوی ساحل رهبری ای ترا بر تند باران سروری

11 نام آنشه چون رسید او را بگوش چست جست و برگرفت او را بدوش

12 در زمان زانو رطه آوردش برون شد بسوی مقصد او را رهنمون

13 نک همانشیر اندرا اینوادی در است ناصر ذریۀ پیغمبر است

14 رخصتم ده کارم انضرغام جنک تا کند بر روبهان اینعرصه تنک

15 دختر شیر خدا دادش جواز شد کنیزک سوی شیر شرزه باز

16 گفت کایشیران برت شیر علم من سفیر دخت شیر داورم

17 پیشت آوردم پیامی دلشکاف ای ز تو ثور فلک دزیده ناف

18 ز انقلاب دور گردون گشت چیر روبهان بر قتل شاه شیر گیر

19 یوسف آل نبی را دردمن خیل گرگان شست در خون پیرهن

20 بعد کشتن با تن صد پاره اش تاختن خواهند بر تن باره اش

21 جسمی از خون سرخ چون لعل بدخش سوده خواهد شد بزیر نعل رخش

22 سینۀ تابنده چون صبح دوم شامیان خواهند خستن زیر سم

23 ظل چند ابرهه بیت خلیل کوفین خواهند زیر پای پیل

24 سینۀ که بدنبی را بوسه گاه زیر پای باره خواهد شد تباه

25 آوخ آن آئینه غیب الغیوب کش بخواهد کرد کوران پای کوب

26 ایدریغ آن گنج علم من لدن که بخواهند کند دد ناقش زین

27 وقت آن آمد که تای با شتاب بهر پاس آن خدیو مستطاب

28 زین سگان سفه خواهی داد ما کز بنی آدم نشد امداد ما

29 تا شب کافر دلان آبستن است چاره جو که وقت چاره جستن است

30 مادران چار اخشیجان پیر بهر امروزت همی دادند شیر

31 که شوی چون شیر این نیلی سپهر پاسبان طلعت تابنده مهر

32 چون پیام دخت شه بشنید شیر شد بگردون از نیستانش زئیر

33 شاه جویان سوی قربانگاه شد گشت هر سو تا بنزد شاه شد

34 دید عریان پیکری بر آفتاب چون ستاره زخم بیرون از حساب

35 خاک بر سر کرد چون نی ناله کرد گرد او را خود شعلۀ جوّاله کرد

36 گفت یا رب اینحسین تشنه است کاینچنین مجروح تیر و دشنه است

37 یا سلیمانی است خفته بر سریر سایبانش شهپر مرغان تیر

38 یا بود آن یوسف دور از وطن خار و خس بر وی تنیده پیرهن

39 این همی میگفت میگرئید زار همچو ابر تیره از رعد بهار

40 چون ز پشت پشتۀ کوه سپید شاخ آهوی فلک آمد پدید

41 خیل گرگان تاخت سوی رزمگاه تا کند آن پیکر عریان تباه

42 شیر غرّان ناله از دل بر کشید پیکر صید حرم در بر کشید

43 بر گرفت آن تن به بر آن شیرغاب آسمانی شد سپر بر آفتاب

44 نی سواران شد گریزان یکسره چونحمیر از غرّش آن قسوره

45 رخ چو روبه زان غضنفر تافتند پیش سالار سپه بشتافتند

46 کامده شیری در این هامون پدید بهر یاس پیکر شاه شهید

47 گاو غبرا از نهیبش با قلق سر نهفته زیر این هفتم طبق

48 شیر گردون دل ز بیمش باخته سوی این کهسار نیلی تاخته

49 گفت این فتنه است فتنه خفته به سرّ این ک ار نهان ناگفته به

50 تار وقادیست در زیر رماد گر بکاری شعله ور گردد زیاد

51 آل حیدر کی بود محتاج شیر عبرت از کار خدائی باز گیر

52 حق که مستغنی است از عون و مدد دارد از افرشته حبد بی عدد

53 کاینهمه اسباب و آلات ویند مظهر سرّ کمالات ویند

54 اینحجابات ار نباشد در میان دیده را از آفتاب آید زبان

55 شیر را نیرو ز شیر عرشی است که امیر شیرهای فرشی است

56 کانکه دست خویش خواندستش خدا بر نیاید بی وی از دستی صدا

57 ما همه شیران ولی شیر علم حمله مان از یاد باشد دم بدم

58 حمله ها پیدا و ناپیداست باد جان فدای آنکه ناپیداست باد