چو خورشید بر از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 18

1 چو خورشید بر زد ز گردون درفش دم شب شد از خنجر او بنفش

2 غمی شد دل مرد پرخاشجوی بدانست کو را بد آمد بروی

3 برآمد خروش خروس و چکاو کبوده نیامد بنزد تژاو

4 سپاهی که بودند با او بخواند وزان جایگه تیز لشکر براند

5 تژاو سپهبد بشد با سپاه بایران خروش آمد از دیده‌گاه

6 که آمد سپاهی ز ترکان بجنگ سپهبد نهنگی درفشی پلنگ

7 ز گردنکشان پیش او رفت گیو تنی چند با او ز گردان نیو

8 برآشفت و نامش بپرسید زوی چنین گفت کای مرد پرخاشجوی

9 بدین مایه مردم بجنگ آمدی ز هامون بکام نهنگ آمدی

10 بپاسخ چنین گفت کای نامدار ببینی کنون رزم شیر سوار

11 بگیتی تژاوست نام مرا بهر دم برآرند کام مرا

12 نژادم بگوهر از ایران بدست ز گردان وز پشت شیران بدست

13 کنون مرزبانم بدین تخت و گاه نگین بزرگان و داماد شاه

14 بدو گفت گیو اینکه گفتی مگوی که تیره شود زین سخن آبروی

15 از ایران بتوران که دارد نشست مگر خوردنش خون بود گر کبست

16 اگر مرزبانی و داماد شاه چرا بیشتر زین نداری سپاه

17 بدین مایه لشکر تو تندی مجوی بتندی بپیش دلیران مپوی

18 که این پرهنر نامدار دلیر سر مرزبان اندر آرد بزیر

19 گر اایدونک فرمان کنی با سپاه بایران خرامی بنزدیک شاه

20 کنون پیش طوس سپهبد شوی بگویی و گفتار او بشنوی

21 ستانمت زو خلعت و خواسته پرستنده و اسپ آراسته

22 تژاو فریبنده گفت ای دلیر درفش مرا کس نیارد بزیر

23 مرا ایدر اکنون نگینست و گاه پرستنده و گنج و تاج و سپاه

24 همان مرز و شاهی چو افراسیاب کس این را ز ایران نبیند بخواب

25 پرستار وز مادیانان گله بدشت گروگرد کرده یله

26 تو این اندکی لشکر من مبین مراجوی با گرز بر پشت زین

27 من امروز با این سپاه آن کنم کزین آمدن تان پشیمان کنم

28 چنین گفت بیژن بفرخ پدر که ای نامور گرد پرخاشخر

29 سرافراز و بیداردل پهلوان به پیری نه آنی که بودی جوان

30 ترا با تژاو این همه پند چیست بترکی چنین مهر و پیوند چیست

31 همی گرز و خنجر بباید کشید دل و مغز ایشان بباید درید

32 برانگیخت اسپ و برآمد خروش نهادند گوپال و خنجر بدوش

33 یکی تیره گرد از میان بردمید بدان سان که خورشید شد ناپدید

34 جهان شد چو آبار بهمن سیاه ستاره ندیدند روشن نه ماه

35 بقلب سپاه اندرون گیو گرد همی از جهان روشنایی ببرد

36 بپیش اندرون بیژن تیزچنگ همی بزمگاه آمدش جای جنگ

37 وزان سوی با تاج بر سر تژاو که بودیش با شیر درنده تاو

38 یلانش همه نیک‌مردان و شیر که هرگز نشدشان دل از رزم سیر

39 بسی برنیامد برین روزگار که آن ترک سیر آمد از کارزار

40 سه بهره ز توران سپه کشته شد سربخت آن ترک برگشته شد

41 همی شد گریزان تژاو دلیر پسش بیژن گیو برسان شیر

42 خروشان و جوشان و نیزه بدست تو گفتی که غرنده شیرست مست

43 یکی نیزه زد بر میان تژاو نماند آن زمان با تژاو ایچ تاو

44 گراینده بدبند رومی زره بپیچید و بگشاد بند گره

45 بیفگند نیزه بیازید چنگ چو بر کوه بر غرم تازد پلنگ

46 بدان سان که شاهین رباید چکاو ربود آن گرانمایه تاج تژاو

47 که افراسیابش بسر برنهاد نبودی جدا زو بخواب و بیاد

48 چنین تا در دژ همی تاخت اسپ پس‌اندرش بیژن چو آذرگشسپ

49 چو نزدیکی دژ رسید اسپنوی بیامد خروشان پر از آب روی

50 که از کین چنین پشت برگاشتی بدین دژ مرا خوار بگذاشتی

51 سزد گر ز پس برنشانی مرا بدین ره بدشمن نمانی مرا

52 تژاو سرافراز را دل بسوخت بکردار آتش رخش برفروخت

53 فراز اسپنوی و تژاو از نشیب بدو داد در تاختن یک رکیب

54 پس اندر نشاندش چو ماه دمان برآمد ز جا باره زیرش دنان

55 همی تاخت چون گرد با اسپنوی سوی راه توران نهادند روی

56 زمانی دوید اسپ جنگی تژاو نماند ایچ با اسپ و با مرد تاو

57 تژاو آن زمان با پرستنده گفت که دشوار کار آمد ای خوب جفت

58 فروماند این اسپ جنگی ز کار ز پس بدسگال آمد و پیش غار

59 اگر دور از ایدر به بیژن رسم بکام بداندیش دشمن رسم

60 ترا نیست دشمن بیکبارگی بمان تا برانم من این بارگی

61 فرود آمد از اسپ او اسپنوی تژاو از غم او پر از آب روی

62 سبکبار شد اسپ و تندی گرفت پسش بیژن گیو کندی گرفت

63 چو دید آن رخ ماه‌روی اسپنوی ز گلبرگ روی و پر از مشک موی

64 پس پشت خویش اندرش جای کرد سوی لشکر پهلوان رای کرد

65 بشادی بیامد بدرگاه طوس ز درگاه برخاست آوای کوس

66 که بیدار دل شیر جنگی سوار دمان با شکار آمد از مرغزار

67 سپهدار و گردان پرخاشجوی بویرانی دژ نهادند روی

68 ازان پس برفتند سوی گله که بودند بر دشت ترکان یله

69 گرفتند هر یک کمندی بچنگ چنانچون بود ساز مردان جنگ

70 بخم اندر آمد سر بارگی بیاراست لشکر بیکبارگی

71 نشستند بر جایگاه تژاو سواران ایران پر از خشم و تاو

72 تژاو غمی با دو دیده پرآب بیامد بنزدیک افراسیاب

73 چنین گفت کامد سپهدار طوس ابا لشکری گشن و پیلان کوس

74 پلاشان و آن نامداران مرد بخاک اندر آمد سرانشان ز گرد

75 همه مرز و بوم آتش اندر زدند فسیله سراسر بهم برزدند

76 چو بشنید افراسیاب این سخن غمی گشت و بر چاره افگند بن

77 بپیران ویسه چنین گفت شاه که گفتم بیاور ز هر سو سپاه

78 درنگ آمدت رای از کاهلی ز پیری گران گشته و بددلی

79 نه دژ ماند اکنون نه اسپ و نه مرد نشستن نشاید بدین مرز کرد

80 بسی خویش و پیوند ما برده گشت بسی مرد نیک‌اختر آزرده گشت

81 کنون نیست امروز روز درنگ جهان گشت بر مرد بیدار تنگ

82 جهاندار پیران هم اندر شتاب برون آمد از پیش افراسیاب

83 ز هر مرز مردان جنگی بخواند سلیح و درم داد و لشکر براند

84 چو آمد ز پهلو برون پهلوان همی نامزد کرد جای گوان

85 سوی میمنه بارمان و تژاو سواران که دارند با شیر تاو

86 چو نستهین گرد بر میسره کجا شیر بودی بچنگش بره

87 جهان پر شد از نالهٔ کرنای ز غریدن کوس و هندی درای

88 هوا سربسر سرخ و زرد و بنفش ز بس نیزه و گونه‌گونه درفش

89 سپاهی ز جنگ‌آوران صدهزار نهاده همه سر سوی کارزار

90 ز دریا بدریا نبود ایچ راه ز اسپ و ز پیل و هیون و سپاه

91 همی رفت لشکر گروها گروه نبد دشت پیدا نه دریا نه کوه

92 بفرمود پیران که بیره روید از ایدر سوی راه کوته روید

93 نباید که یابند خود آگهی ازین نامداران با فرهی

94 مگر ناگهان بر سر آن گروه فرود آرم این گشن لشکر چو کوه

95 برون کرد کارآگهان ناگهان همی جست بیدار کار جهان

96 بتندی براه اندر آورد روی بسوی گروگرد شد جنگجوی

97 میان سرخس است نزدیک طوس ز باورد برخاست آوای کوس

98 بپیوست گفتار کارآگهان بپیران بگفتند یک یک نهان

99 که ایشان همه میگسارند و مست شب و روز با جام پر می بدست

100 سواری طلایه ندیدم براه نه اندیشهٔ رزم توران سپاه

101 چو بشنید پیران یلان را بخواند ز لشکر فراوان سخنها براند

102 که در رزم ما را چنین دستگاه نبودست هرگز بایران سپاه