1 چو سقراط را داد نوبت سخن رطب ریزشد خوشه نخل بن

2 جهانجوی را گفت پاینده باش به دین و به دانش گراینده باش

3 همه آرزوها شکار تو باد نهفت جهان آشکار تو باد

4 ز پرسیدهٔ شهریار جهان که داند که هست این پژوهش نهان

5 ولیکن به اندازهٔ رای خویش کند هر کسی عرض کالای خویش

6 نخستین ورق کافرینش نبود جز ایزد خداوند بینش نبود

7 ز هیبت برانگیخت ابری بلند همان برق و باران او سودمند

8 ز باران او گشت پیدا سپهر پدید آمد از برق او ماه و مهر

9 ز ماهیتی کز بخار او فتاد زمین گشت و بر جای خویش ایستاد

10 از این بیشتر رهنمون ره نبرد گزافه سخن بر نشاید شمرد