چو شاه تاج بخشت، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 66

1 بستیم ز لب، در به رخ آفات زمان را کردیم امان نامه ازین مهر، زبان را

2 مایل بستم بیش بود ظالم معزول پرزور شود، زه چو بگیرند کمان را

1 هرگه آن گلزار خوبی، یاد می آرد ز ما همچو باران بهاری فیض می بارد ز ما

2 هستی ما تشنه پاشیدنست از یکدگر وای اگر شیرینی غم دست بردارد ز ما

1 بربند میان، وقت کنارت ز میان‌هاست زان لعل بها یافت، که در مخزن کان‌هاست

2 عزلت نه همین روی نهفتن ز جهانست خوش گوشه‌نشینی که نه حرفش به میان‌هاست