1 چو سایه خاک به سر داغم از غمی‌ که ندارم سیاه پوشم از اندوه ماتمی که ندارم

2 گداز طینت نامنفعل علاج ندارد جبین به سیل عرق دادم از نمی‌که ندارم

3 نفس‌گداخت چو شمع و همان بجاست تعلق قفس هم آب شد از خجلت رمی‌که ندارم

4 فکنده است به خوابم فسون مخمل و دیبا به زبر سایهٔ دیوار مبهمی که ندارم

5 به صفرنسبت من‌کرد هرکه محرم من شد ندیده‌ام چقدر بیش ازکمی که ندارم

6 چو شمع سرفکنم تاکجا زشرم رعونت گران فتاد به دوش من آن خمی‌که ندارم

7 به قطع الفت اسباب مانده‌ام متحیر فسان زنید به تیغ تنک دمی‌که ندارم

8 خیال داد فریبم فسانه برد شکیبم به شور ماتم عید و محرمی‌که ندارم

9 هزار سنگ به دل بست تا ز شهرت عنقا نشست نقش نگینم به خاتمی‌که ندارم

10 رسیده‌ام دو سه روزیست در توهم بیدل ازآن جهان که نبودم به عالمی که ندارم