چو سایه در ره عشق از قفای از قدسی مشهدی غزل 327

1 چو سایه در ره عشق از قفای خویشتنم بس است خضر ره آواز پای خویشتنم

2 نمی‌روم ز چمن هیچ فصل، آن مرغم که گل بریزد و من بر وفای خویشتنم

3 ز کعبه منفعلم، زانکه در حرم نگذاشت غم بتان نفسی با خدای خویشتنم

4 چه حیله کرد ندانم دلیل راه وصال که ره تمام شد و من به جای خویشتنم

5 مرا چو کام دهی، مدعایم از خود پرس ز من مپرس، که خصم رضای خویشتنم

6 ندانم از چه سرشتند پیکرم قدسی که همچو جوهر جان، خود بهای خویشتنم