چو از ادیب الممالک فراهانی دیوان اشعار 15

1 چو بشنید بانو چنین داستان بدو گفت احسنت ایا پهلوان

2 که گشته است گیتی به ما ترشرو ببرد است دندان بخونمان فرو

3 بداندیش را بخت رام آمده است زمانه عدو را بکام آمده است

4 چه خوش گفتی ای پهلوان هژبر که خورشید باشد به تاریک ابر

5 یک امروزمان هست فرصت بچنگ الا تا نخوردست بر شیشه سنگ

6 بباید برون برد سرمایه را نشاید خبر کرد همسایه را

7 که گر آسمان نطع کین گسترد ز گوش خرد گوشوارم برد

8 اگر خاک گیرد ببر پیکرم وگر باد دزدد ز سر چادرم

9 اگر این سرم زیر پر ماندا وگر افسرم زیر سر ماندا

10 از آن به که چون معجرم واشود نصیب سر دخت آقا شود

11 بداندیش بیند کمند مرا بدست آورد دست بند مرا

12 اگر مشت آید بسر خوشترم که انگشت او بیند انگشترم

13 بلرزد بخاک اندرون جان من که یحیی کند باز یخدان من

14 محمد قوی پنجگان را بخواند خروشی بر آورد و اشگی فشاند

15 که ای دوستان وقت غمخواریست یک امروز در چشم ما تاریست

16 بباید که این مال بیرون برید سوی خانه خویشتن بسپرید

17 بدین گونه استاد و بردند مال در اندر خریطه زر اندر جوال

18 همه کسوت روم و دیبای چین سمور و خز و رخت ابریشمین

19 ز افزونی دیبه ششتری جهان تنگ تر شد ز انگشتری

20 به هر یک جداگانه تسلیم شد همه جیبشان پر زر و سیم شد

21 که چون باز آرد، دگر باره ساز همه برده خود بیارند باز

22 نگردد یکی جبه شان حیف و میل بسنجند مقدار هر یک بکیل