چو نیست راه برون آمدن ز از سعدی شیرازی غزل 148

1 چو نیست راه برون آمدن ز میدانت ضرورتست چو گوی احتمال چوگانت

2 به راستی که نخواهم بریدن از تو امید به دوستی که نخواهم شکست پیمانت

3 گرم هلاک پسندی ورم بقا بخشی به هر چه حکم کنی نافذست فرمانت

4 اگر تو عید همایون به عهد بازآیی بخیلم ار نکنم خویشتن به قربانت

5 مه دوهفته ندارد فروغ چندانی که آفتاب که می‌تابد از گریبانت

6 اگر نه سرو که طوبی برآمدی در باغ خجل شدی چو بدیدی قد خرامانت

7 نظر به روی تو صاحب دلی نیندازد که بی‌دلش نکند چشم‌های فتانت

8 غلام همت شنگولیان و رندانم نه زاهدان که نظر می‌کنند پنهانت

9 بیا و گر همه بد کرده‌ای که نیکت باد دعای نیکان از چشم بد نگهبانت

10 به خاک پات که گر سر فدا کند سعدی مقصرست هنوز از ادای احسانت