چو گل بر غنچه می خندد از اسیر شهرستانی غزل 181

1 چو گل بر غنچه می خندد دهانت زند سیلی به نسرین ارغوانت

2 ز باریکی حدیثی در میان بود به یاد آمد مرا موی میانت