چو گل از اختلاطم سنگ از اسیر شهرستانی غزل 236

1 نگه دزد فریبد رم آن بدخو را مژه برهم نزنم تا نکنم صید او را

2 چه غباری که پری دیده آشوبی نیست تا نظر کرده ای از گردش چشم آهو را

1 از بسکه خورد نیش خموشی بیان ما خون شد به رنگ غنچه زبان در دهان ما

2 فیض هوای شوق جهانگرد بیشتر پرواز می کند چو هما استخوان ما

1 صبح است مست باده دوشینه هوا چاک است از تبسم گل سینه هوا

2 پر می زند چو باز شکاری قدح ز موج بال تذرو دیده در آیینه هوا