چو دریا یک قلم موجست شوق از بیدل دهلوی غزل 2213

1 چو دریا یک قلم موجست شوق بیخودی جوشم تمنای کناری دارم و توفان آغوشم

2 به شور فطرت من تیره بختی برنمی‌آید زبان شعله‌ام از دود نتوان ‌کرد خاموشم

3 قیامت همتم مشکل‌که باشد اطلس‌گردون دو عالم می‌شود گرد عدم تا چشم می‌پوشم

4 خوشم ‌کز شور این دربا ندارم‌ گرد تشویشی دل افسرده مانند صدف شد پنبه درگوشم

5 هوس مشکل‌که بالد از مزاج بی نیاز من درین محفل همه گر شمع ‌گردم دود نفروشم

6 خیال‌گل نمی‌گنجد ز تنگی درکنار من مگر چون غنچه نگشاید شکست رنگ آغوشم

7 مرادی نیست هستی را که باشد قابل جهدی ندانم اینقدرها چون نفس بهر چه می‌کوشم

8 به هر جا می‌روم از دام حیرت بر نمی‌آیم به رنگ شبنم از چشمی‌که دارم خانه بر دوشم

9 به حیرت خشک باشم به‌که در عرض زبان سازی به رنگ چشمهٔ آیینه جوهر جوشد از جوشم

10 ز یادم شبهه‌ای در جلوه آمد عرض هستی شد جهان تعبیر بود آنجاکه من خواب فراموشم

11 شکستن اینقدرها نیست در رنگ خزان بیدل دربن وبرانه‌گردی کرده باشد رفتن هوشم