چو خورشید شد از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 14

1 چو خورشید شد بر سر کوه زرد نماند آن زمان روزگار نبرد

2 شب آمد یکی پردهٔ آبنوس بپوشید بر چهرهٔ سندروس

3 چو خورشید ازان کوشش آگاه شد ز برج کمان بر سر گاه شد

4 ببد چشمهٔ روز چون سندروس ز هر سو برآمد دم نای و کوس

5 چکاچاک برخاست از هر دو روی ز خون شد همه رزمگه جوی جوی

6 بیامد سبک قیصر از میمنه دو داماد را کرد پیش بنه

7 ابر میمنه پور قیصر سقیل ابر میسره قیصر و کوس و پیل

8 دهاده برآمد ز هر دو سپاه تو گفتی برآویخت با شید ماه

9 بجنبید گشتاسپ از پیش صف یکی باره زیر اژدهایی به کف

10 چنین گفت الیاس با انجمن که قیصر همی باژ خواهد ز من

11 چو بر در چنین اژدها باشدش ازیرا منش بابها باشدش

12 چو گشتاسپ الیاس را دید گفت که اکنون هنرها نباید نهفت

13 برانگیختند اسپ هر دو سوار ابا نیزه و تیر جوشن گذار

14 ازان لشکر الیاس بگشاد شست که گشتاسپ را برکند کار پست

15 بزد نیزه گشتاسپ بر جوشنش بخست آن زمان کارزاری تنش

16 بیفگندش از باره برسان مست بیازید و بگرفت دستش به دست

17 ز پیش سواران کشانش ببرد بیاورد و نزدیک قیصر سپرد

18 بیاورد لشکر به پیش سپاه به کردار باد اندر آمد ز راه

19 ازیشان چه مایه گرفت و بکشت بکشتند مر هرک آمد به مشت

20 چو رومی پس‌اندر هم‌آواز شد چو گشتاسپ زان جایگه باز شد

21 بر قیصر آمد سپه تاخته به پیروزی و گردن افراخته

22 ز لشکر چو قیصر بدیدش به راه ز شادی پذیره شدش با سپاه

23 سر و چشم آن نامور بوس داد جهان‌آفرین را همی کرد یاد

24 وزان جایگه بازگشتند شاد سپهبد کلاه کیان برنهاد

25 همه روم با هدیه و با نثار برفتند شادان بر نامدار