چو باشد مایل بیداد شاهی از طبیب اصفهانی غزل 154

1 چو باشد مایل بیداد شاهی چه خیزد از فغان دادخواهی

2 ببخشا بر تهیدستان خدا را بشکر آنکه داری دستگاهی

3 شبست و وادی و گمکرده راهم مگر آید زغیبم خضر راهی

4 زخیل آن سگانم کو ندارد بغیر از آستان تو پناهی

5 عجب دارم که چون میرم باین سوز گلی روید زخاکم یا گیاهی

6 در آن ملکی که شاهی داورش نیست مبارک ملکی و فرخنده شاهی!

7 طبیب خسته را بیجا مرنجان حذر میکن ز آه بی گناهی