چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2408

1 چو آفتاب برآمد ز قعر آب سیاه ز ذره ذره شنو لا اله الا الله

2 چه جای ذره که چون آفتاب جان آمد ز آفتاب ربودند خود قبا و کلاه

3 ز آب و گل چو برآمد مه دل آدم وار صد آفتاب چو یوسف فروشود در چاه

4 سری ز خاک برآور که کم ز مور نه‌ای خبر ببر بر موران ز دشت و خرمنگاه

5 از آن به دانه پوسیده مور قانع شد که او ز سنبل سرسبز ما نبود آگاه

6 بگو به مور بهار است و دست و پا داری چرا ز گور نسازی به سوی صحرا راه

7 چه جای مور سلیمان درید جامه شوق مرا مگیر خدا زین مثال‌های تباه

8 ولی به قد خریدار می‌برند قبا اگر چه جامه دراز است هست قد کوتاه

9 بیار قد درازی که تا فروبریم قبا که پیش درازیش بسکلد زه ماه

10 خموش کردم از این پس که از خموشی من جدا شود حق و باطل چنانک دانه ز کاه