زبان چو کج‌ روش افتد جنون از بیدل دهلوی غزل 453

1 به خاک تیره آخر خودسریها می‌برد ما را چو آتش‌گردن‌افرازی ته پا می‌برد ما را

2 غبار حسرت ما هیچ ننشست اززمینگیری که‌هرکس می‌رود چون‌سایه از جامی‌برد مارا

1 نگاه وحشی لیلی چه افسون‌کرد صحرا را که‌نقش پای آهو چشم‌مجنون‌کرد صحرارا

2 دل از داغ محبت‌گر به این دیوانگی بالد همان‌یک‌لاله‌خواهدطشت‌پرخون‌کرد‌صحرارا

1 یک آه سرد نیم شبی ازجگربرآ سرکوب پرفشانی چندین سحر برآ

2 با نشئهٔ حلاوت درد آشنا نه‌ای چون نی به ناله پیچ وسراپا شکربرآ

1 در عالمی‌که با خود رنگی نبود ما را بودیم هرچه بودیم او وانمود ما را

2 مرآت معنی ما چون سایه داشت زنگی خورشید التفاتش از ما زدود ما را