چو تخم اشک به‌کلفت سرشته‌اند از بیدل دهلوی غزل 116

1 چو تخم اشک به‌کلفت سرشته‌اند مرا به ناامیدی جاوید گشته‌اند مرا

2 به فرصت نگه آخر است تحصیلم برات رنگم و برگل نوشته‌اند مرا

3 طلسم حیرتم ویک نفس قرارم نیست به آب آینهٔ دل سرشته‌اند مرا

4 کجا روم‌که شوم ایمن زلب غماز به عالم آدمیان هم فرشته‌اند مرا

5 چگونه تخم شرارم به ریشه دل بندد همان به عالم پروازکشته‌اند مرا

6 فلک شکارکمندی‌ست سرنگونی من ندانم از خم زلف‌که هشته‌اند مرا

7 تپیدن نفسم‌، تارکسوت شوقم که در هوای تو بیتاب رشته‌اند مرا

8 ز آه بی‌اثرم داغ خامکاری خویش به آتشی‌که ندارم برشته‌اند مرا

9 چوچشم بسته معمای راحتم بیدل به لغزش نی مژگان نوشته‌اند مرا