چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2846

1 همچو آن شخص درشت خوش‌سخن در میان ره نشاند او خاربن

2 ره گذریانش ملامت‌گر شدند پس بگفتندش بکن این را نکند

1 آتشی افتاد در عهد عمر همچو چوب خشک می‌خورد او حجر

2 در فتاد اندر بنا و خانه‌ها تا زد اندر پر مرغ و لانه‌ها

1 مدتی این مثنوی تاخیر شد مهلتی بایست تا خون شیر شد

2 تا نزاید بخت تو فرزند نو خون نگردد شیر شیرین خوش شنو

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند