1 چو پیروز شد سوی ایران کشید بر شهریار دلیران کشید

2 به روز چهارم به آموی شد ندیدی زنی کو جهانجوی شد

3 به آموی یک چند بنشست و بود به دلش اندرون داوریها فزود

4 یکی نامه سوی برادر بدرد نوشت و زهر کارش آگاه کرد

5 نخستین سخن گفت بهرام گرد به تیمار و درد برادر بمرد

6 تو را و مرا مزد بسیار باد روان وی از ما بی‌آزار باد

7 دگر گفت با شهریار بلند بگوی آنچ از من شنیدی ز پند

8 پس ما بیامد سپاهی گران همه نامداران جنگاوران

9 برآن گونه برگاشتمشان ز رزم که نه رزم بینند زان پس نه بزم

10 بسی نامور مهتران با منند نبادی که آید بریشان گزند

11 نشستم به آموی تا پاسخم بیارد مگر اختر فرخم