چو شمع بر سرت اقبال و جاه می‌گرید از بیدل دهلوی غزل 1608

1 چو شمع بر سرت اقبال و جاه می‌گرید به اوج قدر نخندی‌کلاه می‌گرید

2 در آن بساط که انجام کار نومیدی‌ ست اگرگداست وگر پادشاه می‌گرید

3 به عیش‌، خاصیت شیشه‌های می داریم که خنده بر لب ما قاه قاه می‌گرید

4 به امتحان وفا جبهه چشمهٔ عرق است ز شرم دعوی باطل‌گواه می‌گرید

5 گزیرنیست شب تیره را زشمع وچراغ همیشه دیدهٔ بخت سیاه می‌گرید

6 چه سان رسیم به مقصدکه تا قدم زده‌ایم شکست آبله در خاک راه می‌گرید

7 به نا امیدی دل‌کیست چشم بازکند بس است اگر مژه‌ای گاه‌گاه می‌گرید

8 ز شمع‌کشته شنیدم‌که صبحدم می‌گفت‌: دگر چه دیده‌ گشایم نگاه می‌گرید

9 ترحم‌کرم‌توست بروضیع وشریف که ابر بر گل و خار و گیاه می‌گرید

10 کراست یادکه در بارگاه رحمت عام صواب خنده‌ کند یا گناه می‌گرید

11 نه اشک شمعم ونی شبنم سحربیدل چه عبرتم‌ که به حال من آه می‌گرید