1 چو بسوامتر رخصت شد ز جسرت گرفته رام و لچمن را به صحبت

2 به عزم مالوه بس راه پیمود که آنجاها عبادت گاه او بود

3 چو ره پیموده شد هفتاد فرسنگ رسیدند از اود بر معبد گنگ

4 همی رفتی چو عمر نازنین رام چو خور نگرفته یکجا یکدم آرام

5 ز رفتن یک نفس چون باد بنشست به کشتی بر نشست و بادبان بست

6 چو تخت جم روان شد کشتی از باد گذشت از آب آسان تر چو اوتاد

7 بر آمد آفتابی از هلالی نمود آفاق را فرخنده فالی

8 به زاهد گفت رام ای خضر ثانی که جان بخشی به آب زندگانی

9 شنیدم اصل گنگ از آسمان است چنین تعظیم و تکریمش از آنست

10 خدا را! رنجه کن یک دم زبان را بدل روشن ترک ساز این بیان را