چو شخص سایه ندیده کسی هلاک از قدسی مشهدی غزل 47

1 چو شخص سایه ندیده کسی هلاک مرا سرشته‌اند به آب حیات، خاک مرا

2 مرا ز عشق غرض آه دردآلودست مباش گو اثری آه دردناک مرا

3 جواب دعوی دشمن بس این که دامن دوست گواه پاکی خود کرد عشق پاک مرا

4 زیادکردن تبر تو می‌سپارم جان چه جای زحمت پیکان بود هلاک مرا؟

5 منم به بزم سخن آن شراب روحانی که خضر آب بقا داده است تاک مرا

6 چو لاله پیرهنم بخیه برنمی‌دارد رفوپذیر مدانید جیب چاک مرا

7 نگویم این که مرا برنیاورند افلاک برآورند، ولی بعد مرگ، خاک مرا