چو پاره پاره دل از دیده از فضولی بغدادی غزل 189

1 چو پاره پاره دل از دیده ترم افتد هزار شعله آتش به بسترم افتد

2 نیاورم بنظر آفتاب را ز شرف دمی که دیده بدان ماه پیکرم افتد

3 زند بدامن من آفتاب دست ز قدر گهی که سایه آن سرو بر سرم افتد

4 خوشم بکنج غم و بی کسی که باشم من که ره ببزم بتان سمنبرم افتد

5 بدست اخترم ای کاش برق آتش آه رسد بچرخ شب غم در اخترم افتد

6 بیاد لعل تو آتش فتاد در جگرم که آتشی بدل درد پرورم افتد

7 بهیچ باب فضولی قرار نیست مرا مگر دمی که گذر سوی آن درم افتد