هم‌چو از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 126

1 هم‌چو پیغامبر ز گفتن وز نثار توبه آرم روز من هفتاد بار

2 لیک آن مستی شود توبه‌شکن منسی است این مستی تن جامه کن

3 حکمت اظهار تاریخ دراز مستیی انداخت در دانای راز

4 راز پنهان با چنین طبل و علم آب جوشان گشته از جف القلم

5 رحمت بی‌حد روانه هر زمان خفته‌اید از درک آن ای مردمان

6 جامهٔ خفته خورد از جوی آب خفته اندر خواب جویای سراب

7 می‌رود آنجا که بوی آب هست زین تفکر راه را بر خویش بست

8 زانک آنجا گفت زینجا دور شد بر خیالی از حقی مهجور شد

9 دوربینانند و بس خفته‌روان رحمتی آریدشان ای ره‌روان

10 من ندیدم تشنگی خواب آورد خواب آرد تشنگی بی‌خرد

11 خود خرد آنست کو از حق چرید نه خرد کان را عطارد آورید