چو از غم کنم چاک پیراهنم از فضولی بغدادی غزل 7

1 چو از غم کنم چاک پیراهنم را ز مردم کند اشک پنهان تنم را

2 چه سان با قد خم کنم عزم کویش گرفتست خار مژه دامنم را

3 غمت دانه ها می فشاند ز چشمم بباد فنا می دهد خرمنم را

4 نیامد ز دست تو ای من غلامت که در طوق ساعد کشی گردنم را

5 ز هر سو ره آرزو بست بر من سرشکم که بگرفت پیرامنم را

6 مبین محتسب تند در ساغر می مکن تیره آیینه روشنم را

7 ز غم مرده ام ماتم خویش دارم فضولی ملامت مکن شیونم را