چو میرم در هوایت کاشکی از فضولی بغدادی غزل 282

1 چو میرم در هوایت کاشکی خاک درت گردم گهی با گردبادی خیزم و گرد سرت گردم

2 شود بر پهلویم هر استخوانی خنجری هر گه ز پهلویی بپهلویی بیاد خنجرت گردم

3 دران حالت که آن شمع بتان را گرد سر کردی بگو حال من ای پروانه قربان سرت گردم

4 برآمد جان شیرینم ز حیرت جان من تا کی اسیر تلخ کامی بی لب جان پرورت گردم

5 دران وقتی که تو رخساره خوی کرده بنمایی گشایم دیده و حیران گلبرگ ترت گردم

6 ز خاک آستان او مرا بردار ای گردون ز رنج من بیاسا چند خار بسترت گردم

7 فضولی ره بخاک درگه پیر مغان بردم بیا تا سوی آب زنده گانی رهبرت گردم