چو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3124

1 چو عشقش برآرد سر از بی‌قراری تو را کی گذارد که سر را بخاری

2 کجا کار ماند تو را در دو عالم چو از عشق خوردی یکی جام کاری

3 من از زخم عشقش چو چنگی شدستم تهی نیست در من به جز بانگ و زاری

4 ز چنگی تو ای چنگ تا چند نالی نه کت می‌نوازد نه اندر کناری

5 تو خواهی که پوشی بدین ناله خود را تو حیلت رها کن تو داری تو داری

6 گر آن گل نچیدی چه بویست این بو گر آن می نخوردی چرا در خماری

7 گلستان جان‌ها به روی تو خندد که مر باغ جان را دو صد نوبهاری

8 خیالت چو جامست و عشق تو چون می زهی می‌زهی می‌زهی خوشگواری

9 تو ای شمس تبریز در شرح نایی بجز آن که یا رب چه یاری چه یاری