چو گل هر دم به بویت جامه از حافظ شیرازی غزل 389

1 چو گل هر دم به بویت جامه در تن کنم چاک از گریبان تا به دامن

2 تنت را دید گل گویی که در باغ چو مستان جامه را بدرید بر تن

3 من از دست غمت مشکل برم جان ولی دل را تو آسان بردی از من

4 به قول دشمنان برگشتی از دوست نگردد هیچ کس با دوست دشمن

5 تنت در جامه چون در جام باده دلت در سینه چون در سیم آهن

6 ببار ای شمع اشک از چشم خونین که شد سوز دلت بر خلق روشن

7 مکن کز سینه‌ام آه جگرسوز برآید همچو دود از راه روزن

8 دلم را مشکن و در پا مینداز که دارد در سر زلف تو مسکن

9 چو دل در زلف تو بسته‌ست حافظ بدین سان کار او در پا میفکن