1 چو پرده از رخ چون آفتاب برداری ز شرم روی تو نور از قمر فرو ریزد

2 ز شرم چهره معنی نمای تو بیم است که رنگ حسن ز روی صور فرو ریزد

3 چو شعر بنده بخوانی و در حدیث آیی شکر چو آب از آن لعل تر فرو ریزد

4 ز کان لطف تو اندر بهای خاک درت گهر برد بعوض هرکه زر فرو ریزد

5 تویی چو میوه درین باغ و نیکوان زهرند چو شاخ میوه برآرد زهر فرو ریزد

6 در این هوا که مرا مرغ دل بپروازست چه جای زاغ که سیمرغ پر فرو ریزد

7 ز دیده بر سر کوی تو سیف فرغانی چه جای اشک که خون جگر فرو ریزد

8 ز پسته چون تو بخندی شکر فرو ریزد سخن بگو که ز لعلت گهر فرو ریزد

9 ز لطف لفظ (تو) آبست و لعل تو شکر شکر ز پسته و آب از شکر فرو ریزد