چو ابر زلف تو پیرامن قمر از سعدی شیرازی غزل 132

1 چو ابر زلف تو پیرامن قمر می‌گشت ز ابر دیده کنارم به اشک تر می‌گشت

2 ز شور عشق تو در کام جان خسته من جواب تلخ تو شیرینتر از شکر می‌گشت

3 خوی عذار تو بر خاک تیره می‌افتاد وجود مرده از آن آب جانور می‌گشت

4 اگر مرا به زر و سیم دسترس بودی ز سیم سینه تو کار من چو زر می‌گشت

5 دل از دریچه فکرت به نفس ناطقه داد نشان حالت زارم که زارتر می‌گشت

6 ز شوق روی تو اندر سر قلم سودا فتاد و چون من سودازده به سر می‌گشت

7 ز خاطرم غزلی سوزناک روی نمود که در دماغ فراغ من این قدر می‌گشت