چو سرو از ناز بر جوی حیا از بیدل دهلوی غزل 2192

1 چو سرو از ناز بر جوی حیا بالیدنت نازم چو شمع از سرکشی در بزم دل نازبدنت نازم

2 همه موج شکفتن می‌چکد از چین پیشانی گلستان حیا در غنچگی پیچیدنت نازم

3 گهی از خنده کاهی از تغافل می‌بری دل را دقایقهای ناز دلبری فهمیدنت نازم

4 به بازار تمناگوهر بحر تغافل را به میزان عیاری هر زمان سنجیدنت نازم

5 زبان شانه می‌گوید به زلف فتنه پیرایت که با این سرکشیها گرد سر گردیدنت نازم

6 ز شبنم اشک می‌ریزد صبا ای غنچه بر پایت به حال‌گریهٔ آشفتگان خندیدنت نازم

7 به دست مردمان دیده صبح وصل او بیدل گل حیرت ز گلزار تماشا چیدنت نازم