1 چو شمع غره مشو چشم بر حیا انداز سریست زحمت دوشت به زبر پا انداز

2 گدای درگه حاجت چه ‌گردن افرازد بلندی مژه هم برکف دعا انداز

3 اشارتی‌ست ز دی کشته‌های فردایت که هرچه پیش توآرند بر قفا انداز

4 به فکر خویش فتادی و باختی آرام تو راکه‌گفت‌که خود را در این بلا انداز؟

5 جهان به‌کنج فراموشی دل آسوده‌ست تو نیز شیشه به طاق همین بنا انداز

6 کم از حباب نه‌ای‌، نازکن به ذوق فنا سر بریده کلاهی‌ست بر هوا انداز

7 به نام عزت اگر دعوی ‌کمال‌ کنی به خانه‌های نگین نقش بوربا انداز

8 شهیدحسرت آن نقش پای رنگینم به خاک‌، جای‌گلم‌، برگی از حنا انداز

9 غبار می‌کند از خاک رفتگان فریاد که سرمه‌ایم‌، نگاهی به سوی ما انداز

10 دگر فسانهٔ ما و منت‌ که می‌شنود بنال وگوش بر آواز آشنا انداز

11 به روی پردهٔ هستی‌که ننگ رسوایی‌ست چو بیدل از عرق شرم بخیه‌ها انداز