عافیت غم را مداوا کرد و زین از قدسی مشهدی غزل 352

1 به پیامی که کند باد صبا یاد مرا روم از دست ندانم که چه افتاد مرا

2 به کمند سر زلف تو گرفتار مباد آنکه خواهد کند از قید تو آزاد مرا

1 ای دل می امید دگر بر تو حرام است کم‌حوصله‌ای خون جگر بر تو حرام است

2 نه رنگ وفاداری و نه بوی محبت در پرده شو ای گل که نظر بر تو حرام است

1 خوشدل کند خیال تو هجران‌کشیده را آتش گل است دیده گلشن‌ندیده را

2 تا آب دیده خون نشود بر زمین مریز در شیشه واگذار می نارسیده را