مرا به باده نه باغ از بابافغانی شیرازی غزل 155

1 مرا به باده نه باغ و بهار شد باعث بهار و باغ چه باشد که یار شد باعث

2 رسیده بود گل آن سرو چون به باغ آمد بیار می که یکی از هزار شد باعث

3 نبود ناله ی مرغ چمن ز جلوه ی گل لطافت رخ آن گلعذار شد باعث

4 اگر بمیکده رفتیم عذر ما بپذیر که باده خوردن ما را بهار شد باعث

5 گر از تو یکدوسه روزی جدا شدیم مرنج که گردش فلک و روزگار شد باعث

6 اگر ز کوی تو رفتم باختیار نبود فغان و ناله ی بی اختیار شد باعث

7 بمجلس تو فغانی کشید طعن رقیب گل وصال تو بر زخم خار شد باعث