حلوای نباتست لبت، پسته از اوحدی مراغه‌ای غزل 44

1 حلوای نباتست لبت، پسته دهانا در باغ گلی نیست به رخسار تو مانا

2 زیر لبت ازوسمه نقطهاست، چه روشن؟ گرد رخت از مشک زقمهاست چه خوانا؟

3 گفتم: نتوانی دل شهری بربودن نی، چون نتوانی، که شگرفی و توانا؟

4 بس گوشه نشینی که ز هجر تو بنالد این ناله به گوشت نرسیدست همانا

5 مردم نه عجب صورت عشقم که بدانند بی‌عشق نشستن عجب از مردم دانا

6 هر لحظه زبان فاش کند سر دل من پیوسته ز دست تو برنجیم، زبانا

7 دلسوختهٔ عشق تو گردید به صد جان غافل مشو از اوحدی سوخته، جانا