آمد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2350

1 آمد مه و لشکر ستاره خورشید گریخت یک سواره

2 آن مه که ز روز و شب برون است کو چشم که تا کند نظاره

3 چشمی که مناره را نبیند چون بیند مرغ بر مناره

4 ابر دل ما ز عشق این مه گه گردد جمع و گاه پاره

5 چون عشق تو زاد حرص تو مرد بی‌کار شوی هزارکاره

6 چون آخر کار لعل گردد بی‌کار نبوده‌ست خاره

7 گر بر سر کوی عشق بینی سرهای بریده بر قناره

8 مگریز درآ تمام بنگر زنده شده گشتگان دوباره