آمد سپه بهار و شد لشکر از طبیب اصفهانی مفرد 17

1 به صید جسته از دامی چه خوش می‌گفت صیّادی که از دام علایق گر توانی جست، آزادی

2 تو با بیگانگان بنشین به عشرت کز غم آزادی که با غم آشنایان را نباشد خاطر شادی

1 مرا در سینه دل چون نافه تا پرخون نخواهد شد نصیبم نکهتی زان طره شبگون نخواهد شد

2 کمال ناامیدی بین کزان نامهربان شادم به من بی‌مهریش گر زانچه هست افزون نخواهد شد

1 در آن گلشن که گلچین در به روی باغبان بندد نمی‌دانم به امّید چه بلبل آشیان بندد

2 خدنگش رخنه‌ها در استخوانم کرد و حیرانم که تا کی در کمینم آسمان زه در کمان بندد