مگر از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2537

1 مگر دانید با دلبر به حق صحبت و یاری هر آنچ دوش می‌گفتم ز بی‌خویشی و بیماری

2 وگر ناگه قضاء الله از این‌ها بشنود آن مه خود او داند که سودایی چه گوید در شب تاری

3 چو نبود عقل در خانه پریشان باشد افسانه گهی زیر و گهی بالا گهی جنگ و گهی زاری

4 اگر شور مرا یزدان کند توزیع بر عالم نبینی هیچ یک عاقل شوند از عقل‌ها عاری

5 مگر ای عقل تو بر من همه وسواس می‌ریزی مگر ای ابر تو بر من شراب شور می‌باری

6 مسلمانان مسلمانان شما دل‌ها نگهدارید مگردا کس به گرد من نه نظاره نه دلداری