1 مگر محمود می‌شد با سپاهی رسیدش پیش درویشی براهی

2 سلامی کرد شاه او را دران دشت علیکی گفت آن درویش و بگذشت

3 بلشکر گفت شاه پاک عنصر که بینید آن گدا با آن تکبّر

4 بدو درویش گفت ار هوشمندی گدا خود چون توئی بر من چه بندی

5 که در صد شهر وده افزون رسیدم بهر مسجد گدائی تودیدم

6 چو جَوجَو نیم جَو بر هر سرائی نوشتند از پی چون تو گدائی

7 ندیدم هیچ بازار و دکانی که از ظلمت نبود آنجا فغانی

8 کنون گر بینش چشمت تمامست ز ما هر دو گدا بنگر کدامست