بسوزد مومن از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 386

1 بجان من که جان نقش تن انگیخت هوای جلوه این گل را دو رو کرد

2 هزاران شیوه دارد جان بیتاب بدن گردد چو با یک شیوه خو کرد

1 خواجه ئی نیست که چون بنده پرستارش نیست بنده ئی نیست که چون خواجه خریدارش نیست

2 گرچه از طور و کلیم است بیان واعظ تاب آن جلوه به آئینه گفتارش نیست

1 در جهان کیف و کم گردید عقل پی به منزل برد از توحید عقل

2 ورنه این بیچاره را منزل کجاست کشتی ادراک را ساحل کجاست

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران