1 بوعلی طوسی ز عشق آشفته بود همچو آب زر سخن میگفته بود

2 عاقبت چون روز بس بیگاه شد گفت دردا کاین سخن کوتاه شد

3 زانکه روزی را که شب در پی بود لایق این حرف هرگز کی بود

4 صبر باید کرد تا روزی تمام در رسد کانرا نباشد شب مدام