آورد از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2566

1 آورد طبیب جان یک طبله ره آوردی گر پیر خرف باشی تو خوب و جوان گردی

2 تن را بدهد هستی جان را بدهد مستی از دل ببرد سستی وز رخ ببرد زردی

3 آن طبله عیسی بد میراث طبیبان شد تریاق در او یابی گر زهر اجل خوردی

4 ای طالب آن طبله روی آر بدین قبله چون روی بدو آری مه روی جهان گردی

5 حبیب است در او پنهان کان ناید در دندان نی تری و نی خشکی نی گرمی و نی سردی

6 زان حب کم از حبه آیی بر آن قبه کان مسکن عیسی شد و آن حبه بدان خردی

7 شد محرز و شد محرز از داد تو هر عاجز لاغر نشود هرگز آن را که تو پروردی

8 گفتم به طبیب جان امروز هزاران سان صدق قدمی باشد چون تو قدم افشردی

9 از جا نبرد چیزی آن را که تو جا دادی غم نسترد آن دل را کو را ز غم استردی

10 خامش کن و دم درکش چون تجربه افتادت ترک گروان برگو تو زان گروان فردی