رساند عمر به جایی دل از از بیدل دهلوی غزل 2465

1 رساند عمر به جایی دل از وفا کندن که کس نگین نتواند به نام ما کندن

2 ز دست عجز بلندی چه ممکن است اینجا مخواه از آبله دندان پشت پا کندن

3 اگر به ناله‌ کنی چارهٔ‌ گرانی دل هزارکوه توانی به یک صدا کندن

4 به جا نکنی نشود کام مدعا شیرین زمین مرقد فرهاد تا کجا کندن

5 چو بخت نیست به اقبالت اشتلم چه بلاست ز رشک سایه نباید پر هما کندن

6 جهان چو شمع فرو می‌رود به‌ خاک سیاه به سر فتاده هواهای زیر پا کندن

7 قد دو تا به‌کجا می‌بری تأمل‌ کن عصا به پیش گرفته‌ست جابه‌جا کندن

8 چو صبح شهرت موهوم جز خجالت نیست نگین به خنده ده از نقش بر هواکندن

9 گشود تکمه به پیراهن حیا مپسند قیامت است دل از بند آن قباکندن

10 به وهم نشو و نما نخل‌های این گلشن رسانده‌اند به گردون ز بیخها کندن

11 فتادکشمکشی چند درکمین نفس خوش است‌گر‌کند این ریشه را رسا کندن

12 تلاش رزق به تهدیدکم نشد بیدل فزود تیزی دندان آسیا کندن