بیار از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 228

1 بیار آن که قرین را سوی قرین کشدا فرشته را ز فلک جانب زمین کشدا

2 به هر شبی چو محمد به جانب معراج براق عشق ابد را به زیر زین کشدا

3 به پیش روح نشین زان که هر نشست تو را به خلق و خوی و صفت‌های همنشین کشدا

4 شراب عشق ابد را که ساقیش روح است نگیرد و نکشد ور کشد چنین کشدا

5 برو بدزد ز پروانه خوی جانبازی که آن تو را به سوی نور شمع دین کشدا

6 رسید وحی خدایی که گوش تیز کنید که گوش تیز به چشم خدای بین کشدا

7 خیال دوست تو را مژده وصال دهد که آن خیال و گمان جانب یقین کشدا

8 در این چهی تو چو یوسف خیال دوست رسن رسن تو را به فلک‌های برترین کشدا

9 به روز وصل اگر عقل ماندت گوید نگفتمت که چنان کن که آن به این کشدا

10 بجه بجه ز جهان همچو آهوان از شیر گرفتمش همه کان است کان به کین کشدا

11 به راستی برسد جان بر آستان وصال اگر کژی به حریر و قز کژین کشدا

12 بکش تو خار جفاها از آن که خارکشی به سبزه و گل و ریحان و یاسمین کشدا

13 بنوش لعنت و دشنام دشمنان پی دوست که آن به لطف و ثناها و آفرین کشدا

14 دهان ببند و امین باش در سخن داری که شه کلید خزینه بر امین کشدا