مرده را زنده کند چون سخن‌آراست از قدسی مشهدی غزل 305

1 مرده را زنده کند چون سخن‌آراست لبش غنچه گلشن اعجاز مسیحاست لبش

2 سخن از لعل لبش دیر جدا می‌گردد بس که آلوده به شیرینی جان‌هاست لبش

3 غیرت عشق مرا بین، که چو دیدم رویش کشت رشکم چو نهان جان ز دلم خواست لبش

4 هر سخن کز لب دلدار برون می‌آید شکرآلوده بود، بس که شکرخاست لبش

5 هر جفا کز تو رسد بر دل قدسی، خوش باد آشنا کی به حدیث گله‌آراست لبش؟