نفس از بیم خویت رشته پیچیده از غالب دهلوی غزل 160

1 نفس از بیم خویت رشته پیچیده را ماند نگاه از تاب رویت موی آتش دیده را ماند

2 ز جوش دل هنوزش ریشه در آبست پنداری به مژگان قطره خون غنچه ناچیده را ماند

3 ز بس کز لاله و گل حسرت ناز تو می جوشد خیابان محشر دلهای خون گردیده را ماند

4 خوشا دلداده چشم خودش بودن در آیینه ز سرگرمی نگه صیاد آهودیده را ماند

5 غبار از جاده تا اوج سپهر ساده می بالد ز جوش وحشتم صحرا دل رنجیده را ماند

6 به هر جا می خرامی جلوه ات در ماست پنداری دل از آیینه داریهای شوقت دیده را ماند

7 چه غم ز افتادگی ها چون روان پالاست اندوهت تن از مستی به کویت جان آرامیده را ماند

8 بهار از رنگ و بو در پیشگاه جلوه نازش گدایان نثار از رهگذر برچیده را ماند

9 رقیبش برده از راه و وفا بنگر که در چشمم غبار راه او مژگان برگردیده را ماند

10 جهان دودی ست از سودا که می گرداندش غالب تو گویی گنبد گردون سر شوریده را ماند