برهمن را نگویم هیچ کاره از لاهوری ارمغان حجاز 255

1 بهل افسانهٔ آن پا چراغی حدیث سوز او آزار گوش است

2 من آن پروانه را پروانه دانم که جانش سخت کوش و شعله نوش است

1 دل من ای دل من ایدل من یم من کشتی من ساحل من

2 چو شبنم بر سر خاکم چکیدی و یا چون غنچه رستی از گل من

1 دماغم کافر زنار دار است بتان را بنده و پروردگار است

2 دلم را بین که نالد از غم عشق ترا با دین و آئینم چه کار است

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران